W modelu społeczeństwa rozwijającego się w oparciu o wartości cenione przez przeciętnego Ziemianina, wartość stanowią zewnętrzne atrybuty bogactwa. Problem w tym, że wielu ludzi zdobywa bogactwo, tracąc jednocześnie samych siebie. Rzadkością są ludzie, którzy przynieśli karmicznie cechy umożliwiające im pomnażanie materialnego dobrobytu bez uszczerbku na ich rozwoju wewnętrznym. To naprawdę cud. Dlaczego? Dlatego, że w pogoni za dobrami materialnymi adepci rozwoju materialnego znajdującego się pod wpływem guny pasji, najczęściej rozwijają chciwość, zawiść, nienawiść, zazdrość. Cechy te udaremniają im skupienie się na rozwoju wewnętrznych cech takich jak: uczciwość, humanitaryzm, empatia, nie wspominając o Miłości i miłosierdziu, współczuciu czy harmonii w relacjach.

***

Dobre serce w tej cywilizacji jest deptane przez ludzką nigdy nienasyconą żądzę, przez obojętność, przez zakłamanie. Kiepski teatr, który niesie jednym iluzję władzy, innym rozpacz, a w rezultacie, wszystkich prowadzi drogą do światów niskiego astralu po śmierci.

***

Tam, gdzie nie ma Miłości, ludzie traktują się nawzajem jak przedmioty. Światem wartości zarządzają pieniądze. Miłość, ten najcenniejszy klejnot traktuje się jako dodatek do żądzy, a przedmiot uwielbienia zmienia się z szybkością błyskawicy. Ludzkie cierpienie traktuje jako skutek karmy danej istoty. Okrucieństwo przykrywa się filozofią fabrykowaną dla potrzeby wyciszenia sumienia. Świat bez wrażliwości Miłości zmierza do konfliktów i samozniszczenia. Smutna biesiada życia, na której większość nie ma pojęcia, że można inaczej odkrywać boski potencjał w sobie. Ci, którzy posiadają władzę, walczą o jej utrzymanie, bo dogadza ich ego.
Nie mają zamiaru niczego zmieniać, bo rozumieją, że wraz z szerokim dostępem do wiedzy o ludzkiej naturze, tracą swoją pozycję.

Każda uwarunkowana Dusza poznaje siebie grając wiele ról w teatrze życia. Ziemia to pole jej poznania poprzez doświadczenie. Osąd, ocena innych istot z perspektywy własnego zaprogramowania jest nieuzasadniona i szkodliwa. Mówi wiele o sposobie postrzegania tego, który oskarża, mniej o człowieku, którego osąd dotyczy. Indianie mają piękne powiedzenie: jeśli chcesz zrozumieć wybór innego człowieka, załóż jego buty i przejdź 1000 mil.

***

Każda podróż do Światła jest niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju. Dlaczego? Dlatego, że każda istota jest jedyną i niepowtarzalną perspektywą samego Ducha. Każdy podróżnik może jedynie inspirować innych spostrzeżeniami dotyczącymi sposobu podróżowania, którego sam doświadczył, które było prawdą dla niego. Czy inni z nich skorzystają? To kwestia ich wyboru.

***

Porównania są absurdem. Każda istota jest częścią Boskiej Energii. Sposób manifestacji i cechy, które posiada, odkryła w swej ewolucyjnej podróży. Zatem, skoro nie ma dwóch takich samych dróg, czy można cokolwiek porównywać? Można jedynie spostrzegać, inspirować siebie lub innych, kochać i wspierać, aby rozwój był życzliwą podróżą do pełni Jedności z Boskim Duchem.

Bóg JEST. Człowiek jest stworzeniem Boga, istotą, którą posiada autonomię. Co z to oznacza? To znaczy, że posiada tak jak Bóg możliwość tworzenia swych doświadczeń i doświadczenia skutków własnej twórczości. Czy człowiek potrafi tworzyć? Spójrz na świat. Bóg stworzył swoje dzieło z miłością. Człowiek tworzy swoje dzieło z żądzy, z wyobrażenia w umyśle pozbawionego uczucia miłości.

***

Każda Dusza jest jednością z Bogiem, choć niewiele Dusz na Ziemi o tym wie, a jeszcze mniej urzeczywistnia tę Prawdę. Dlaczego? Istnieje tylko Bóg. Twórczość człowieka bez względu na zaawansowanie jego rozwoju, odbywa się w Boskiej manifestacji, w Boskim Świetle. Koncentracja na Bogu, to wybór Miłości. Energia Miłości Boga stworzyła całą manifestację wraz z człowiekiem. Diament w sercu, to Dusza Najwyższa.

***

Dusza Najwyższa, to Bóg w ludzkim sercu. Kto ma serce otwarte na Miłość, odkrywa Boski Potencjał w sobie.
Dusza ludzka, to Boskie stworzenie, to fragment Boskiego Światła.
Stąd pożywieniem dla Duszy jest Światło wraz z wizjami.
Dusza Najwyższa "odżywia" się Ciszą. Jest Ciszą.

Samoobserwacja, to proces w ramach którego możemy dostrzec związek pomiędzy tym, co wybieramy, a konsekwencjami, które są tegoż następstwem.

Odpowiedzialność za skutki naszych wyborów wynika z akceptacji siebie jako ich twórcy lub współtwórcy.  Bazę wyboru stanowią nasze przekonania ugruntowanie przeszłymi  doświadczeniami oraz soczewką  postrzegania, czyli uwarunkowaniem poprzez cechy osobowości. To, na co realnie posiadamy wpływ, to zmiana naszych własnych przekonań i tym samym, oglądu rzeczywistości.
Osądzanie innych, obwinianie za trudną sytuację, do której ich wybory się przyczyniły, to droga eskalacji bólu i cierpienia, nie mówiąc o  nieporozumieniu wynikającym z odmienności postrzegania siebie i rzeczywistości.

Co oznacza akceptacja z mojej perspektywy?
Zrozumienie, że nasze myśli, słowa i czyny tworzą naszą rzeczywistość i współtworzą z innymi to, co nazywamy światem.
Jakość naszych myśli odzwierciedla dominujące uczucia, a zespół  cech wewnętrznych, określa sposób postrzegania i wyboru.
To, na co mamy wpływ jest w nas, a nie poza nami. Dlaczego zatem poświęcamy tak wiele energii na zmienianie innych, przyswajanie wiedzy dotyczącej manipulacji ich wyborami, a tym samym ingerujemy  w ich  karmę, za którą wówczas bierzemy (świadomi lub nie tegoż faktu), odpowiedzialność? Myślę, że wielu ludzi sądzi, że podanie lekarstwa sąsiadowi, uzdrowi ich organizm i zmieni ich życie. Myślę, że to przekonanie niszczy życie wielu ludziom, z którymi miałam przyjemność spotkać się w moim doświadczeniu.