Miłość do własnego życia oznacza akceptację swej Pierwotnej Boskiej Natury i realizowanie własnego potencjału z szacunkiem dla swych wyborów i działania. Postrzeganie Źródła we wszystkim, co Jest, przejawia się w pełnym szacunku i zrozumienia stosunku do innych istot.

Miłość nie oznacza akceptacji krzywdy czy pogwałcenia zasad, które dana społeczność ustanowiła dla własnego najpełniejszego samo wyrażenia.

Przestrzeń do rozwoju przez zabawę, w której można bezpiecznie poznawać w doświadczeniu i rozwijać swój potencjał, może być budowana jedynie przez istoty, które otworzyły swoje serce na Miłość. Oznacza to, że potrafią w konfrontacji z innymi istotami dostrzegać w sobie niskie wibracje negatywnych emocji i myśli. Rozumieją, że świat zewnętrzny odbija jedynie ich wewnętrzne programy, stare wzorce, które można zmienić wtedy, gdy mamy świadomość ich posiadania. Nie oskarżają innych za własną twórczość i jej konsekwencje.

Wielu ludzi, zwłaszcza tych, którzy w swym garniturze genów nie posiadają dobrze ukształtowanego (lub odkrytego w Polu Energii Człowieka) poziomu emocjonalnego uważa, że Miłość, to jedynie ulotne uczucie, to przejaw słabości wewnętrznej. Miłość, to najpotężniejsza siła, która stanowi wraz ze Świadomością bazę do budowania Uniwersów.

Każda istota tworzy swoje doświadczenie Rzeczywistości, jak również swój własny garnitur genetyczny (ewolucyjnie). Wybór rozwoju poziomu uczuciowego oznacza doświadczanie Rzeczywistości w sposób wyjątkowy, niemożliwy do poznania dzięki najbardziej szczytnym myślom. Problem wielu ludzi dotyczy nieumiejętności zarządzania tym poziomem własnej istoty.