Bądź sobą, tym kim jesteś tu i teraz. To wyraz miłości własnej i szacunku do swego życia. Nie rozpaczaj za tymi, którzy nie chcą lub nie mogą zaakceptować Ciebie, człowieka, którym jesteś tu i teraz. Ból, którego doświadczasz w relacji z nimi, wykorzystaj dla uzdrowienia siebie i budowania swego nowego, silniejszego "ja". Wybacz im okrucieństwo, które towarzyszyło waszej relacji, a którego źródłem była ich niewiedza o jedności wszelkiego życia. Spójrz na tych, którzy zostaną z ciepłem w sercu i wdzięcznością za dar, jakim jest ich obecność w Twoim doświadczeniu.

Nie szukaj zrozumienia u innych z racji odmiennych doświadczeń, preferencji i priorytetów. Jedyną osobą, która powinna rozumieć siebie, swoje życie jesteś Ty. Daj sobie czas na samoobserwację i samookreślenie, a potem twórz ze świadomością posiadanych talentów, cech osobowości, umiejętności i marzeń.
Wiedzę, którą uzyskujesz ze świata zewnętrznego traktuj z szacunkiem, ale wybieraj jedynie to, co koresponduje z Twoimi odczuciami.

Obserwuj siebie w relacji z innymi. Określaj swoje potrzeby i eliminuj wszystko ze swej przestrzeni kreatywnej, co rani Twoje serce. Nie usprawiedliwiaj okrucieństwa, którego doświadczasz w relacji, ale z szacunku do własnego życia podejmij działanie, które ochroni Twoje serce. Jeśli trwasz w toksycznej relacji, w której brakuje szacunku dla Twoich uczuć, Twego serca, zrewiduj swój stosunek do siebie samego. Podtrzymywanie takiej relacji często finalizuje w skamienieniu serca. Tracisz więc więcej, aniżeli widzisz. Tracisz możliwość doświadczenia bogactwa niesionego przez Miłość.

Ocena, osąd, decyzja. Jeśli opieramy się jedynie na informacjach płynących poprzez umysł, nierzadko popełniamy błędy. Wybieramy nie to, czego realnie potrzebujemy, ale to, co podsuwa nam przeszłość wraz z preferencjami i priorytetami. Brak czujności przy dokonywaniu wyborów, również w kwestii realcji międzyludzkich, skutkuje nierzadko pomijaniem tych ludzi, którzy potrzebują naszego wsparcia dla własnego wzrastania. Często Ci, którym my nie pomogliśmy wzrosnąć, nie mogą w przyszłości skutecznie pomóc nam. Nie mogą, nie dlatego, że nie chcą, ale dlatego, że nie mogli bez naszego udziału sami się rozwinąć. Stąd konieczność świadomego rozwoju uczuć wyższych, które stanowią równoległy do umysłu system informacji. Integracja umysł-serce, czyni nasze postrzeganie klarownym, a wybory służą optymalnemu doświadczeniu. Wiedza wniesiona przez doświadczenie powinna służyć transformacji przekonań dotyczących rozwoju uczuć wyższych i odkrycia dzięki realizacji na ich bazie, miłości bezwarunkowej.

Samadhi i co dalej?

Czym jest etap rozwoju uwarunkowanej świadomości zainicjowany przez samadhi?

Jaka rolę pełni wiedza po doświadczeniu samadhi dla nadal rozwijającej się uwarunkowanej świadomości?

Dokąd zmierza uwarunkowana świadomość po doświadczeniu jedności ze wszystkim, co Jest?

Jaką, Twoim zdaniem, rolę w rozwoju świadomości pełni Miłość w odczuciu?

Sposób rozumienia warunkuje poziom rozwoju uwarunkowanej świadomości, co oznacza, że każdy człowiek będzie interpretował słowa zgodnie z posiadaną wiedzą i oglądem rzeczywistości zwanym oknem postrzegania, na które składa się zespół szlachetnych cnót. Często interpretacje są skrajnie odległe od pierwotnego zamysłu. Dla przykładu. Kasty w Indiach wywodzą się z przekazu Bhagavad-Gity, gdzie Krishna opisuje cechy osobowości istot, które różni poziom rozwoju wewnętrznego. Co uczynili ludzie na niższym poziomie rozwoju świadomości? Podzielili społeczeństwo zgodnie z własnym zrozumieniem. System kastowy dobrze się ma, pomimo upływającego czasu. Wiedza z wysokiego poziomu rozwoju świadomości, zamieniła się w sztywną strukturę, która niszczy społeczeństwo tego kraju.