Dlaczego wielcy Mistrzowie nazywali Miłość Uniwersalną ostatnim akordem w rozwoju serca własnego?

Miłość Uniwersalna jest stanem świadomości człowieka, który na drodze doświadczenia, poznał siebie jako kochającą istotę wobec wszelkich przejawów Energii Życia. Wiedza o sobie jako kochającej istocie płynie z poziomu odczuć (najgłębszych wewnętrznych przekonań), a nie jedynie wyobrażeń.
Wybory takiego człowieka różnią się od decyzji podejmowanych przez osobę, która znajduje się w procesie wzrostu poprzez realizację serca własnego.

Kochający Życie we wszelkich jego przejawach człowiek, ma głęboki szacunek do siebie samego i świata wartości, którego jest rzecznikiem. Nie ocenia, nie osądza, ale wybiera zgodnie z własną etyką moralną.
Wysoka etyka moralna, to również warunek wstępny do wkroczenia na ścieżkę rozwoju poprzez jogę (według Patańdżalego). To naturalny sposób przejawiania się adepta rozwoju duchowego, który "zaliczył" swoje lekcje na poziomie relacyjności.

Wyrzeczenie nie ma nic wspólnego z wysoką etyką moralną, ale z niezrozumieniem celowości ludzkiego doświadczenia. Mam na myśli aspekt poznawczy każdego doświadczenia, wnioskowanie i nowy wybór.