Dusza, to potencjał twórczy z którego ego, inteligencja, umysł osobowy i ciało korzystają do budowania doświadczeń życiowych.
Dopóki człowiek traktuje narzędzia, a więc wtórną tożsamość za własną istotę, za odrębny byt, rozwija wokół niej swoje życiowe doświadczenia.
Kiedy wzrośnie do zrozumienia siebie jako istoty duchowej i świadomie wybiera swój dalszy rozwój, jego wtórna tożsamość topnieje w wibracjach wyższego umysłu i serca, a uwaga jaką przywiązuje do swej wtórnej tożsamości, słabnie.
Ego towarzyszy uwarunkowanej Duszy przez całą ewolucję w ramach uwarunkowania przez niższe od Duszy wibracyjnie, siły materialnej natury. Rozpuszcza się ostatecznie w Boskim Świetle,  wraz z uwolnieniem uwarunkowanej Duszy spod wpływu tych sił.
Bezbronność i słabość w świecie drapieżników opętanych przez liczne żądze i pragnienia jest traktowana jako defekt, a istoty generujące taką wibrację są wykorzystywane i niszczone. Z mojej perspektywy (a rozpoczynałam swą ziemską drogę od bezbronności i subtelności uczuć) trzeba zachować wrażliwość serca, ale jednocześnie wzrosnąć w moc Ducha, aby urzeczywistnić swój potencjał i rozwinąć świadomość.