Wiele jest miejsc na świecie,
Gdzie żarliwa modlitwa rozbrzmiewa.
Wiele jest miejsc na świecie,
Gdzie Dusza pieśni swe śpiewa.
Z Tej Świątyni wewnętrznej,
Z piękna serca Twego
Płyną słowa Miłości
Pozbawione ego.
W tej pieśni nieustającej
Całe piękno wibruje.
To ono uzdrawia,
To ono reperuje.
Jak się ma twórczość
Do krytykowania?
To pytanie stawiano
Od dziejów zarania.
Zamiast Siebie doświadczać,
Tworzyć i kreować,
Część ludzkości
WOLI
Po prostu... krytykować.
W tym świecie ciągłej zmiany,
Czegoś trwałego szukamy,
A kiedy „otrzymujemy”,
Uparcie się „tego” trzymamy.
I choć doświadczenie wskazuje na to,
Że wszystko wokół się zmienia,
My trwamy w naszym przekonaniu,
Zamiast akceptować prawdę
Swego pełnego przemian istnienia.
Dlaczego wciąż szukam Ciebie Ojcze
Za chmurami,
Za odległymi gwiazdami?
Dlaczego ciągle wierzę,
Żeś dla mnie nieosiągalny?
I ciągle manifestuję
Prawdę Mistrza mojego,
Że wedle mojej wiary,
Manifestacja bytu mego /byle jakiego/.
Twe Serce uderza
Życie oznajmiając,
Lecz czy doświadczasz Siebie
Przez życie podążając?
Czy wydobywasz skarby
Z Ciszy, z Ducha twego?
Czy powielasz program
Z umysłu własnego?
Czy tworzysz życie swoje
W ramach własnej niepowtarzalności?
Czy też kreujesz w oparciu
O ego namiętności?