Almustafa wybrany i ukochany, w pełni rozkwitu swego życia, czekał dwanaście lat w mieście Orfalez na statek, który miał powrócić aby go zabrać na rodzinną wyspę. I dwunastego roku, siódmego dnia miesiąca zbiorów Ielool, wspiął się na wzgórze miejskie, spojrzał w morze i ujrzał swój statek zbliżający się pośród mgły. Wtedy bramy jego serca otworzyły się na oścież, a jego radość wzleciała wysoko ponad morze. Zamknąwszy oczy modlił się w cichości swej duszy.
Wtedy Almitra rzekła:
Mów nam o Miłości.
A on uniósł głowę i spojrzał na ludzi, i zapadła cisza. I podniesionym głosem mówił:
Jeśli miłość cię zawoła - podążaj za nią śmiało,
choć jej drogi są trudne i strome.
I znów odezwała się Almitra.
Powiedz nam o Małżeństwie, mistrzu.
A on odpowiedział:
Staliście się wspólnotą i powinniście nią pozostać.
Winniście być razem, gdy białe skrzydła śmierci rozerwą waszą codzienność.
Będziecie trwać razem nawet w milczącej pamięci Boga.
Kobieta z dzieckiem przy piersi rzekła:
Mów nam o Dzieciach.
A on odpowiedział:
Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi.
Są synami i córkami Życia, które pragnie istnieć.
Bogaty człowiek przemówił:
Powiedz nam o Dawaniu.
A on odpowiedział:
Niewiele dajesz, gdy rozdajesz swój majątek.
Dajesz naprawdę, kiedy dajesz siebie.