Kiedy żywa istota nie poddaje się wpływom natury materialnej - ponieważ jest niezmienna i nie ma w niej poczucia własności - reakcje sił nie dotykają jej, mimo, iż przebywa w ciele materialnym, tak jak słońce nie styka się ze swym odbiciem w wodzie.

Dusza oczarowana przez materialną naturę i fałszywe ego, utożsamiając się z jaźnią, pogrąża się w materialnych czynnościach i pod wpływem fałszywego ego myśli, iż jest właścicielem wszystkiego.

Z powodu kontaktu z siłami natury materialnej, uwarunkowana dusza transmigruje do różnych gatunków życia, wyższych i niższych. Dopóki nie uwolni się od działań materialnych, musi przyjmować tę pozycję, ze względu na niewłaściwe czyny.

Żywa istota jest w rzeczywistości transcendentalna do materialnego istnienia. Ze względu jednak na swą mentalność panowania nad naturą materialną, jej stan egzystencji materialnej nie kończy się i - zupełnie jak we śnie- doświadcza ona różnych niekorzystnych rzeczy.

Wielkim wyzwaniem dla każdej uwarunkowanej duszy jest zaangażowanie swej świadomości przywiązanej do przyjemności materialnych do rozwoju, który skutkuje kontrolą umysłu i indywidualnej świadomości.

Rozszerzenie zasobów wiedzy o duchu i materii zapobiega niepotrzebnej identyfikacji z ciałem i zapobiega rozwojowi przywiązania do związków cielesnych.

Należy zająć pozycję transcendentalną - poza fazami świadomości materialnej - i trzymać się na dystans do wszelkich koncepcji życia. W ten sposób realizując wolność od fałszywego ego, należy widzieć swoją jaźń, tak, jak widzi się słońce na niebie.

Dusza wyzwolona realizuje Absolutną Osobę Boga, który jest transcendentalny i który pojawia się jako odbicie nawet w fałszywym ego. Jest On filarem przyczyny materialnej i przenika wszystko. Jest absolutny i jedyny. Jest On także oczami energii iluzorycznej.

Obecność Najwyższego Pana można dostrzec tak, jak dostrzega się słońce, najpierw jako odbicie w wodzie, a później jako kolejne odbicie na ścianie, mimo, iż samo słońce znajduje się na niebie.

Dusza samozrealizowana odbija się więc najpierw w potrójnym ego, a potem w ciele, zmysłach i umyśle.

Dusza uwarunkowana myśli: "Jestem tym ciałem", natomiast dusza wyzwolona identyfikuje swoją tożsamość z istotą duchową wykorzystującą ciało jako narzędzie do wyrażania siebie, swego potencjału.
Fałszywym ego jest zatem identyfikacja z ciałem materialnym.
Tożsamość duchowa czyli jaźń jest ego "prawdziwym", albo inaczej wyodrębnioną z Ducha Energią świadomości.
Kiedy mówimy o odrzuceniu ego, mamy na myśli uwolnienie z identyfikacji z tożsamością materialną. Tożsamość duchowa pozostaje i nadal rozwija się w harmonii z Duchem.

Osoba, która osiąga dojrzałe zrozumienie i dzięki temu uświadamia sobie swą indywidualność, zaczyna dostrzegać sytuację, którą przyjęła pod wpływem fałszywego ego.

Śri Devahuti zapytała: Mój drogi braminie, czy materialna natura kiedyś uwalnia duchową istotę? Skoro jedno czuje pociąg do drugiego wiecznie, to jak możliwe jest ich rozdzielenie?

Podobnie jak ziemia istnieje nierozłącznie z zapachem czy woda ze smakiem, tak też nie  może być oddzielnego istnienia inteligencji i świadomości.
W jaki sposób dusza może być wolna, skoro natura materialna ma na nią wpływ i powoduje jej związanie, mimo, iż dusza jest jedynie biernym wykonawcą wszystkich działań?

Nawet, jeśli komuś się uda - poprzez spekulację umysłową i rozważania o podstawowych zasadach - uniknąć wielkiego strachu przed niewolą, to strach ten może pojawić się na nowo, ponieważ istnieje jego przyczyna.

Najwyższa Osoba Boga rzekł:
Wyzwolenie można osiągnąć przez koncentrację na Mnie. Miłość, wiedza czy słuchanie Mnie samego uwalnia od reakcji i dzięki temu osiąga się wolność od zanieczyszczenia materią.

Żywa istota została okryta wpływem natury materialnej. Można go usnąć, dzięki Miłości, wiedzy, transcendentalnemu spojrzeniu, uporowi i determinacji.

Wpływ natury materialnej nie jest w stanie zaszkodzić duszy oświeconej, mimo, że angażuje się ona w czynności materialne, ponieważ osoba taka zna prawdę o Absolucie i jej umysł jest skupiony na Najwyższej Osobie Boga.

Kiedy doskonałego jogina nie pociągają już uboczne produkty mocy mistycznych, będące manifestacjami energii zewnętrznej, jego postęp ku Mnie, staje się nieskończony i dzięki temu wyzwala się on spod mocy śmierci.

Śrimad-Bhāgavatam, Canto Trzecie, Rozdział XXVII - fragmenty
Opracowała: Teresa Maria Zalewska