Następnie uczeń powiedział, opowiedz nam o Mówieniu.

A on odrzekł:
Mówisz, kiedy przestajesz być w zgodzie z własnymi myślami.
Gdy nie możesz już dłużej ukrywać się w samotności swego serca, zamieszkujesz w swych ustach a dźwięk wypowiadanych słów przynosi odmianę i rozrywkę.
I często, gdy mówisz twoje myślenie jest w połowie unicestwione.

Myślenie, bowiem jest ptakiem przestrzeni, który w klatce słów może, co prawda rozłożyć skrzydła, lecz donikąd nie poleci.

Są tacy wśród was, którzy poszukują gadatliwych w obawie przed samotnością.
Cisza samotności obnaża ich jestestwa i chcieliby od niej uciec.
Są i tacy, którzy mówią, a nie mając własnej wiedzy ni przemyśleń objawiają prawdę, której sami nie rozumieją.
Ale są i tacy, którzy mają prawdę w sobie, ale nie objawiają jej w słowach.
W piersiach takich jak oni, w miarowej ciszy, zamieszkuje Duch.

Kiedy spotykasz przyjaciela na poboczu drogi lub na targu pozwól by Duch w tobie poruszał twoimi ustami i rządził twym językiem.
Niechaj głos w twoim głosie przemawia do ucha w jego uchu.
Jego Duch zatrzyma prawdę twego serca tak, jak zapamiętuje się smak wina, kiedy zapomnimy już jego kolor i nie istnieje naczynie.

Khalil Gibran - "Prorok" fragmenty