Każdy kroczy jedyną i niepowtarzalną ścieżką. Każdy jest uwarunkowaną Boską Świadomością.
Każdy, kto kroczy drogą odczucia serca i własnego zrozumienia siebie i rzeczywistości, podąża optymalną ścieżką rozwoju.
Osadzenie w sobie, to warunek integracji wewnętrznej bez względu na okoliczności zewnętrzne, które stanowią źródło informacji o zmiennych emocjonalnie konotacjach.
Kiedy łamią się stare sztywne struktury w których jako człowiek funkcjonujemy, potrzebujemy silnego kręgosłupa, by przetrwać, a ten zbudujemy jedynie w oparciu o moc serca własnego.
Kiedy serca rezonują, ludzie podążają razem.
Trwa to różnie długo.
Zależy od ludzkich wyborów, a te są uwarunkowane przekonaniami.

Z Jedności narodziła się różnorodność.
Różnorodność powraca do Jedności w cyklach.
Człowiek jako uwarunkowana świadomość wykorzystuje dostępne mu narzędzia do odkrywania potencjału Duszy, Ducha i wzrasta w wibrację zmieniając rozumienie siebie i rzeczywistości. W dialogu nie idzie o kłótnie, ale wzbogacenie poznania dzięki odmienności percepcji drugiego.
Nie idzie o rację, bo każdy ją posiada z własnego punktu widzenia.
Nie idzie o Prawdę, bo ona Jest, ale raczej o zrozumienie Prawdy na obecnym etapie rozwoju.
Być w tym świecie, ale nie z tego świata, oznacza koncentrację na odczuciu i samorealizację. Trzeba jednak rozumieć, że człowiek i jego percepcja ewoluują nieustannie, więc strukturyzacja czegokolwiek ma charakter przejściowy.
Wszystko, czego doświadczamy, to odbicie tego, kim na danym etapie rozwoju jesteśmy. Wszystko jest doskonałe zważywszy na rozumienie siebie i wyrażanie tegoż w kreacji.
Kiedy dorośniemy do zmiany siebie, zmienią się obrazy w lustrze - świecie. Nikt nie może tego uczynić za nikogo. I to jest właściwe.