Miłość serca własnego można wyrażać na wielość sposobów. Miłość towarzysząca relacji jest jednym z nich.

Miłość do rodzica, partnera czy dziecka przypomina tęczowe barwy Światła. Jej bogactwo, piękno i wielość obrazów tworzy barwny film.

Umiejętność obserwacji siebie w konfrontacji z otoczeniem, niesie wiedzę o nas i naszym stosunku do Rzeczywistości. Wzbogaca poznanie.

Wiedza, uczucie Miłości, umiejętność stworzenia warunków dla wyrażenia uczuć w relacji, umożliwia celebrowanie związku, "smakowanie go".

Pośpiech, żądza, powierzchowność relacji pozbawionej uczucia Miłości, udaremniają głębię poznania siebie, dzięki relacji z inną istotą.

Smakowanie życia w różnych jego aspektach jest uwarunkowane obecnością odkrytych w swej życiowej podróży, szlachetnych cech.

To szlachetne cechy (poza talentem) są tym, co warunkuje postrzeganie i twórczość istoty, a tym samym rodzaj i jakość doświadczeń.

Świadomy rozwój danej istoty wiąże się z wyborem doświadczeń poszerzających nie tylko wiedzę w aspekcie uczuciowym czy poznawczym, ale również takich, które mają wpływ na budowanie soczewki postrzegania (szlachetnego charakteru).

Prawda o poziomie rozwoju człowieka leży w jego odczuciach, a nie w wyobrażeniach.

Twórczość obrazuje najpełniej to, za kogo się uważamy.

Wybory, opisują nasz stosunek do siebie i innych, jak również zainteresowania, dzięki którym poznajemy swój potencjał twórczy (albo przypominamy sobie to, kim jesteśmy).

Kreacja z poziomu żądzy i kreacja serca spotykają się jedynie w miejscu, gdzie dostrzegasz absurdalność budowania kolejnych labiryntów i otwierasz się na poznawanie w ramach kreatywności swego serca. W ten sposób inicjujesz drogę budowania na bazie Miłości, drogę stabilnego, konsekwentnego wzrostu Twojej wibracji. Podążanie tą drogą prowadzi do opuszczenia "świata labiryntów" - świata budowanego na bazie żądzy zmysłów.

Kreacja z poziomu żądzy eskalowanej poprzez zmysły, utrwala przekonanie o własnej tożsamości w kontekście osobowości. By uzyskać na tym poziomie swoje cele, istota posługuje się manipulacją, co prowadzi do stałego spadku poziomu wibracji.

Gonitwa człowieka opętanego przez żądzę nie ma końca. Coraz bardziej oddala się również od swego serca, bowiem realizacja celów, niewiele ma wspólnego z uczuciami wyższymi. Oddalając się od serca, uniemożliwia sobie drogę do integracji z wyższymi częstotliwościami Światła. Wybierając żądzę, sam niszczy siebie.